Jens Dendoncker zat in het tweede middelbaar toen hij ontdekte dat hij epilepsiepatiënt was. Tijdens het gamen vertelt Jens o.a. over een aanval in zijn studentenjaren.

“Ik ben eens in putje winter in een T-shirt en op blote voeten bij bewustzijn gekomen in een aula. Ik had geen sleutels mee, ik had mezelf buitengesloten op mijn kot. Hoe ik daar geraakt ben? Hoe lang ik erover gedaan heb? Waar ik daarvoor geweest ben? Echt geen idee… Ik kwam plots bij zinnen en dacht: verdomme, dat is hier koud. En waar the fuck ben ik? Dat was griezelig“