Jeroen Meus zat heel diep na de dood van zijn broer Wim. In die eerste maanden na Wims dood had Jeroen Meus alle perspectief verloren…

“Ten tijde van ‘Dagen zonder broer’, had ik nog geen perspectief. Ik kon me simpelweg niet inbeelden dat ik ooit weer het leven zou vieren”, vertelt Jeroen Meus in Humo. Hoe gaat het nu met de televisiekok?

“Maar de tijd heeft… (Denkt na) Troost gebracht, wilde ik zeggen, maar dat klopt niet”, benadrukt Jeroen Meus in het weekblad. Jeroen formuleert het uiteindelijk als volgt…

“De tijd heeft me weer in beweging geduwd”, nuanceert Jeroen Meus zijn uitspraak. Het lijkt wel alsof Wim op zijn schouder zit. “Dat is ook zo, en hij moet daar vooral blijven zitten.” Want één ding is duidelijk…

“Tegelijkertijd sta ik niet toe dat hij nog overal doorheen praat. Dat het verdriet alles blijft smoren. Ik heb hem wat stiller gemaakt”, benadrukt Jeroen Meus in Humo. “Zo moet je het doen, geloof ik, want anders kun je niet verder.” En Jeroen beschrijft de evolutie die hij heeft doorgemaakt…

“Beetje bij beetje lukt het allemaal: het loslaten, de aanvaarding, het besef dat mijn leven verder geleefd moet worden. Het gaat weer over mij, over mijn gezin, mijn familie en mijn vrienden”, klinkt het opgelucht bij Jeroen Meus in Humo.