Frances Lefebure moest een miskraam verwerken bij haar eerste zwangerschap. En dan worstelde Frances plots met een gevoel dat ze niet had verwacht…

“Je verwacht verdriet, rouw, gemis. Maar schaamte? Dat overviel me”, geeft Frances Lefebure in Nina toe dat ze zich ook schaamde voor haar miskraam. Hoe kwam dat?

“Mogelijk kwam het voort uit het feit dat ik eerder bescheiden ben. Maar door die zwangerschap was ik zo tróts: echt waar, ik voelde me een pauw. Niet alleen trots op mezelf, maar ook op het vrouw-zijn: kijk eens wat wij kunnen, hoe mooi is de natuur.” Want voordien worstelde Frances met een grote onzekerheid…

“Gevoed door het feit dat ik eerst vreesde om moeilijk zwanger te raken, en dat mijn lijf het toch gekund had. De schaamte kwam voort uit de gedachte: hoe heb ik mezelf toegelaten om zo trots te zijn, terwijl ik toch overgeleverd ben aan de grillen van de natuur?” Eén ding was duidelijk…

“Ik schaamde me voor het feit dat ik er te weinig rekening mee had gehouden dat het ook kon misgaan”, geeft Frances Lefebure toe in Nina. “Ik vóélde me keizwanger, maar ik was het al twee weken niet meer…”